Facebook (Greece). True stories

Αλίευση και δημοσίευση :

Στις 10.00 ήταν εκεί. Και στις 11.00 ήταν εκεί. Και στις 12.00 εκεί θα ‘ναι. Τον βλέπεις. Το στίγμα του. Τα likes που «χτυπάει» σε φίλους και γνωστούς. Τα βίντεο που ποστάρει. Τα σκορ και τις πίστες που περνάει τη μία μετά την άλλη. Bubble Witch Saga 68, Bubble Witch Saga 69, χαρίζει «ζωούλες», βοηθάει στην «ανοικοδόμηση» κάστρων στο Castleville, στέλνει «καλημέρες».

Για λίγο χάνεται. Μπορεί να τσεκάρει τα e-mails του, κάποια απάντηση, ίσως, από τα εξακόσια βιογραφικά που έστειλε, αλλά τίποτα.

Σε βλέπει κι εκείνος. Like από ‘δω, like κι από εκεί, like και παραπέρα. Μόνο likes. Δεν σου μιλάει. Φοβάται. Δύο πράγματα: μην του ζητήσεις δουλειά, ακόμη και ένα «έχε με στο νου σου», τον τρομοκρατεί και μετά να παραδεχτεί ότι είναι  κι εκείνος άνεργος. Δεν έχει σημασία που οι άλλοι 450 φίλοι του στο Face είναι άνεργοι ή απλήρωτοι ή και τα δύο ή ακόμη χειρότερα δουλεύουν απλήρωτοι για μήνες. Όχι. Όταν το παραδέχεται φωναχτά, για την ακρίβεια γραπτά, - ένα μήνυμα στο inbox είναι κάτι που μπορεί να μη διαγράψεις και ποτέ -, πονάει περισσότερο.

Και μετά είναι και οι πιθανές απαντήσεις του παραλήπτη σε μία τέτοια παραδοχή. «Υπομονή», «κουράγιο», «κάτι θα γίνει», «κι αυτό θα περάσει», «ο καλός δεν χάνεται» είναι ατάκες λοβοτομής. Και μετά όλα εκείνα τα"πιλάφια" αυτοβοήθειας για ανέργους, όλα εκείνα τα spam mail για «ημέρες καριέρας», «σεμινάρια δημιουργητικότητας», «δεύτερες ευκαιρίες»...Τα έχει ακούσει  όλα τόσες φορές, όταν τα βλέπει και γραμμένα, ζαλίζεται, ανακατεύεται, δεν θέλει.

Γιατί μπαίνει; Γιατί μένει τόσες ώρες; Για να μη νιώθει μόνος; Αφού φοβάται. Δεν θέλει επαφές. Δεν πειράζει. Ο κόσμος εξακολουθεί να κινείται στην μπάρα κύλισης του Face. Κάτι είναι κι αυτό. Η ελπίδα σε κόκκινα τετραγωνάκια στα «μηνύματα», στις «ειδοποιήσεις» και στα “friend requests”.

Δεν είναι ότι κατασκοπεύει παλιούς φίλους, γνωστούς και συναδέλφους, δεν είναι επιλογή, του ‘γινε, όμως, συνήθεια. Παλιά, ξυπνούσε, έπινε καφέ, ντυνόταν βιαστικά και έφευγε για δουλειά. Τώρα λείπουν τα δύο τελευταία και κρατιέται από τις ζωές των άλλων που όσο πάει, όμως, μοιάζουν με τη δική του.

Προσπαθεί να μην απελπίζεται, να μη «σκαλώνει» σε ηλίθιες συμβουλές, -«βγες, ντύσου, πήγαινε μια βόλτα!»- (πού να πάει, μεγάλε μου, πόσες βόλτες να πάει πια, πόσο να γυρίσει και με τι λεφτά;), προσπαθεί να βρει κάτι ατακαδόρικο να ποστάρει, που, όμως, να ‘ναι και ανώδυνο, μην ανοίξει μεγάλο πατιρντί στα σχόλια, μην εκτεθεί, μην υπάρξει χαραμάδα να δουν οι άλλοι στη ζωή του.

Κάποιες μέρες μελαγχολεί, «ανεβάζει» τραγούδια απ’ το "You Tube" το ένα «καπάκι» με τ’ άλλο, πεθαίνει – καίγεται για λίγα likes παραπάνω,αποδοχή το λένε στην κανονική ζωή και εκεί άμα δεν την έχει πάντα, μπορεί και σκασίλα του, εδώ τον πειράζει, τον ενοχλεί, πότε πότε τον εξαγριώνει.

Άλλες μέρες, έχει κέφια, κάνει σχόλια, γράφει κατεβατά, νιώθει ότι συμμετέχει, μαθαίνει νέα και μετά ένα σχόλιο, ένα άθλιο emoticon αποδοκιμασίας μέσα στον μικρόκοσμο του ψηφιακού Χουλκ, τον γκρεμίζει απ’ την καρέκλα. Το δωμάτιο του πέφτει στενό, ξεφυσάει, γελάει με τον εαυτό του που τον ρίχνουν πράγματα που παλιότερα θα τα ξέχναγε στο επόμενο λεπτό, τώρα τα βλέπει «κρεμασμένα» στον «τοίχο» του και πρέπει να φανεί και γενναίος, να μην τα σβήσει.

Τον βλέπεις. Διαβάζει άρθρα, πηδάει από το ένα site στο άλλο, βιάζεται να «σβήσει» από το timeline του τα σκορ από τα παιχνίδια που έπαιξε, από τα καμένα groups που μπήκε από περιέργεια, μην προλάβει κανείς να μαντέψει πόσες άδειες ώρες γεμίζουν ένα δικό του 24ωρο «χωρίς προφανές αντικείμενο απασχόλησης», μαθαίνει νέα, η μία γέννησε, ο άλλος αρρώστησε, κάποιος πέθανε, κάποιος μπετόβλακας «κλαίει» διαδικτυακά κάποιον που δεν γνώρισε ποτέ.

Αλλάζει και ξαναλλάζει τη φωτογραφία του προφίλ του, τη διορθώνει, ανεβάζει παλμούς, όταν το “unfriend finder” του φτύνει στο πρόσωπο πόσοι του άδειασαν τη γωνιά σήμερα, τσακίζεται να καταλάβει αν τον «ξέκαναν» από φίλο ή απλώς, έκαναν κάτι που εκείνος κωλώνει: έσβησαν το προφίλ τους.

Η μέρα τελειώνει, κι αυτή η μέρα τελειώνει, θυμάται τη Ζατέλλη που σε μια συνέντευξη της έλεγε ότι «οι μέρες περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε», κοιτάει δυο πτυχία κορνιζαρισμένα στον πραγματικό του τοίχο, φωτογραφίες από γραφεία που πέρασε, δουλειές που δούλεψε, συνάδελφοι, τι να ‘γιναν όλοι αυτοί;

«Περνάνε, όπως περνάω; Μαζεύουν στα κρυφά απλήρωτους λογαριασμούς από το γραμματοκιβώτιο και χάνονται στα κλεφτά στην εσωτερική σκάλα για να μην πέσουν μούρη με μούρη με τη διαχειρίστρια;».

Αν δεν ντρεπόταν, αν ήξερε πώς να μην ντρέπεται, ένας Θεός ξέρει ΓΙΑΤΙ ντρέπεται, θα σκανάριζε κανά δυο τέτοια και θα τα ‘τριβε στη μούρη της «φίλης» που ακόμη ανεβάζει φωτογραφίες από ακρογιαλιές και δειλινά με λεζάντες “halara potakia stin Oia” και 846 likes από κάτω. Δεν θα το κάνει, εννοείται.

Αυτό που ζει, δεν επιδέχεται ούτε share ούτε comments. Και όχι, δεν ζηλεύει. Και είναι ακόμη δυνατός. Για πόσο – ακόμη – δεν ξέρει. Θα το μάθει αύριο. Ανοίγοντας κόκκινα τετραγωνάκια ειδοποιήσεων και πληκτρολογώντας άγκιστρα και τριάρια σε όσους τον θυμούνται. Για ώρες. Για όλη τη μέρα. Μπροστά στο Facebook.

πηγή : --------->  http://www.lifo.gr/guests/heavydutygoldfish/33130

Who Are You.... Really ? Ποιός είσαι στ'άλήθεια ή στα απλά ελληνικά food for thought.

Came for the music and the mountains , stayed for the thrill..



*Kαι το soundtrack για το burnout.

Είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο ?

πηγή :  http://www.oneman.gr/

Δεν είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο

Η Ελλάδα είναι η καλύτερη σε πολλά πράγματα. Όχι όμως σε όλα. Κι αυτό είναι - απ' ό,τι φαίνεται - πολύ δύσκολο να το αποδεχτούμε.

Είναι θεμιτό να κυνηγάς την πρωτιά, να την ποθείς και να την διεκδικείς μέχρις εσχάτων. Καμιά φορά όμως πρέπει να αποδέχεσαι και την πραγματικότητα. Ότι δεν είσαι πάντα ο καλύτερος. Για την ακρίβεια είσαι σπάνια ο καλύτερος. Ο ανταγωνισμός βλέπεις είναι μεγάλος.

Ας βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας. Ας αποδεχτούμε ότι η κορυφή του Έβερεστ δεν έχει θέση μόνο για έναν και μάλιστα Έλληνα αλλά για πολλούς. Και ενίοτε χρειάζεται να κατέβουμε εμείς από την κορυφή για να ανέβει κάποιος άλλος. Γιατί είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς που έχει κάνεις ως κράτος ή άτομο. Ή πολύ πιο απλά επειδή είναι η σειρά του.

Το γράφω αυτό με αφορμή την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και την αγωνία στα Social Media να βροντοφωνάξουμε ότι η δική μας τελετή ήταν καλύτερη. Που ναι, ήταν πολύ καλύτερη η δική μας. Αλλά ομολογώ ότι δεν ξέρω αν την ονομάζω καλύτερη ως αντικειμενικός κριτής ή με τον ίδιο τρόπο που μια μάνα βλέπει πιο όμορφο το παιδί της.

Το πρόβλημα είναι ότι σαν έθνος έχουμε πάντα την ανάγκη να συγκρίνουμε εαυτούς και να αυτο-ανακηρυσσόμαστε πρώτοι. Κι αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί.

 

Πιθανότατα σε μια κουβέντα που κάποιος θα έπαιρνε το μέρος των Βρετανών, να έπαιρνα εγώ την ασπίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να εφορμούσα ως γνήσιος πατριώτης. (Έτσι δεν κάνει άλλωστε ο άνθρωπος πολύ συχνά; Μπροστά σε έναν φονταμενταλιστή πατριώτη παίρνει το μέρος του αδυνάτου και τούμπαλιν.) Ήταν όμως τέτοιο το μένος για την τελετή, που είπα να πάρω το μέρος – όχι των Άγγλων – αλλά όλων των άλλων.

Είμαι πατριώτης και Ελληνάρας και εθνικιστής όταν χρειάζεται. Ριζοσπαστικός, αδιάλλακτος και πεισματάρης. Αλλά απολαμβάνω ιδιαίτερα εκείνες τις ανθρώπινες στιγμές που ο καθένας βάζει τον εγωισμό και τον πατριωτισμό του στην άκρη. Για να μην απαξιώσει την προσπάθεια κάποιου άλλου πολίτη του κόσμου, απλά και μόνο για να εξάρει το δικό του έργο.

Υπερήφανοι ως Έλληνες

Πάντα σε κάτι τέτοια περιστατικά θυμάμαι έναν συγκάτοικο που είχα στο Λονδίνο. Πηγαίναμε σε μια pub να παίξουμε μπιλιάρδο και λησμονούσε τα Λαδάδικα. Κάναμε βόλτα στον Τάμεση και μου έδειχνε φωτογραφίες από τον Άλιμο. Τρώγαμε sunday roast σε ένα εστιατόριο και αποθέωνε τα σουβλάκια. Βλέπαμε Gordon Ramsey στην τηλεόραση και μου μίλαγε για τις συνταγές της Τασίας. Μόνο στο Old Trafford δεν γύρισε να μου πει ότι του λείπει το Καυταντζόγλειο.

Μας αρέσει να μιλάμε για τα δικά μας πράγματα, τους δικούς μας ανθρώπους και τα δικά μας επιτεύγματα. Να λέμε ότι οι παραλίες μας είναι οι πιο ωραίες στον κόσμο, να λέμε ότι οι μαθηματικοί μας είναι οι πιο προηγμένοι στον κόσμο, να λέμε ότι η κουζίνα μας είναι η καλύτερη στον κόσμο, να λέμε ότι οι δικοί μας αγώνες ιστορικά ήταν ανώτεροι από των άλλων λαών και η δική μας ελευθερία πιο τιμημένη και πονεμένη από των άλλων.

Απαξιώνοντας τους άλλους δεν κερδίζουμε τίποτα

 

Είναι λάθος και μάλιστα πολύ σοβαρό να θεωρούμε ότι ένας λαός δεν έχει ιστορία, δεν έχει μνήμη, δεν έχει ικανότητες και φωτεινές εξαιρέσεις. Η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του πολιτισμού και των επιστημών. Και ως τέτοια οφείλουν όλες οι χώρες του κόσμου να την σέβονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει εμείς ως Έλληνες να απαξιώνουμε την όποια ιστορία των Αμερικανών, των Γερμανών, πόσο μάλλον των Κινέζων, των Αιγυπτίων και εν προκειμένω των Βρετανών. Όποια κι αν είναι αυτή η μακρόχρονη ή βραχεία ιστορία τους.

Το να υπερηφανεύεσαι για τον τόπο σου είναι θεμιτό και στοιχείο παιδείας και πολιτισμού. Η Ελλάδα άλλωστε δημιούργησε κάτι μοναδικό. Δημιούργησε το αμάξωμα για να στηθεί πάνω του ένα παγκόσμιο αυτοκίνητο. Με μηχανή από την Ευρώπη, πόρτες από την Ασία, παράθυρα από την Αμερική και φινίρισμα από την Αφρική. Αν δεν υπήρχαν οι υπόλοιποι λαοί, ίσως είχαμε μείνει με το αμάξωμα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το κατανοούμε και δύσκολα το δεχόμαστε.

Ένα σκονισμένο λάβαρο που το λένε Αρχαία Ελλάδα

Όταν εμείς ανακαλύπταμε την φυσική, οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα. Ναι. Υπήρξε εποχή που ήμασταν ο ομφαλός τη γης. Που ήμασταν οι πρώτοι και καλύτεροι. Που οι άλλοι δεν τολμούσαν να κατέβουν από τα δέντρα γιατί δεν μπορούσαν να μας συναγωνιστούν σε κανένα απολύτως επίπεδο. Κατέβηκαν όμως από τα δέντρα. Και τίμησαν και τιμούν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό με μαθήματα στα πανεπιστήμιά τους, με αναφορές στην ιστορία τους, με την αδιάκοπη τουριστική εμμονή με την Ελλάδα, τον Παρθενώνα και όσα έχει αυτός ο τόπος να επιδείξει. Οφείλουμε όμως να προχωρήσουμε παραπέρα.

Μετά τον χρυσό αιώνα του Περικλή και τα ελληνιστικά χρόνια, τι έχει επιδείξει η χώρα μας; Τι βρίσκεται στις προθήκες των μουσείων μας και στις μπροσούρες του Ελληνικού τουρισμού; Δεν κάναμε τίποτα τους τελευταίους 20 αιώνες; Ήταν τόσο καταλυτικά τα 400 χρόνια υποδούλωσης ώστε να μην έχουμε να αντιπαραβάλλουμε τίποτα στον Διαφωτισμό, τη βιομηχανική επανάσταση, την τεχνολογική έκρηξη;

Έχουμε και παραέχουμε. Η χώρα δεν έμεινε στάσιμη. Αλλά επέλεξε τόσα χρόνια όπως επιλέγει και τώρα να μένει προσκολλημένη στην Αρχαία Ελλάδα. Εξαργυρώνουμε ακόμα την “καλή μας εποχή” ενώ είχαμε και έχουμε τη δυνατότητα να χτίσουμε πάνω σε αυτό.

Οφείλουμε να χτίσουμε. Όχι να κοιτάμε το οικοδόμημα της Αρχαίας Ελλάδας και απλά να καμαρώνουμε.

Η χώρα μας έχει έναν τεράστιο πολιτιστικό και φυσικό πλούτο, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει εκκίνηση για την οικοδόμηση μίας σύγχρονης εικόνας με σεβασμό στο παρελθόν. Η τελετή έναρξης του Αθήνα 2004 είναι ένα τέτοιο οικοδόμημα. Αλλά ήταν απλά μια φωτοβολίδα. Όπως και όλοι οι Αγώνες, όπως αποδείχτηκε τα χρόνια που ακολούθησαν.

Τα λαμπρά παραδείγματα Ελλήνων του εξωτερικού

Και υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που κάνουν υπερήφανη την Ελλάδα στο εξωτερικό. Πράγματι στις ειδικότητές τους είναι πολύ καλοί και αναγνωρισμένοι. Πράγματι διεξάγουν πειράματα που μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθουμε την ανάγκη να υπερτονίσουμε την υπεροχή του συγκεκριμένου Έλληνα έναντι των άλλων.

Ο τάδε Έλληνας ερευνητής, ο καλύτερος επιστήμονας που διαθέτει το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ λέει το αντικειμενικό ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Ναι ρε, γιατί δεν έχει άλλους 678 επιστήμονες το Χάρβαρντ από 60 άλλες χώρες.

Εκεί, να πούμε εμείς ότι ο δικός μας, ο Κωστάκης είναι που τους άνοιξε τα μάτια.

 

Δεν είναι ανάγκη να μιλάμε μόνο για τους Έλληνες και τους ομογενείς. Δεν είναι ανάγκη να αποθεώνουμε τον Ελληνικό Πολιτισμό χωρίς να σκεφτόμαστε τα λάθη μας. Δεν είναι ανάγκη να ξεχνάμε ας πούμε τον επεκτατισμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αιματηρή σκοπιά της εκστρατείας του ως την Ινδία, διδάσκοντας στα βιβλία της ιστορίας ότι έκανε εκστρατεία διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Δεν είναι ανάγκη να εθελοτυφλούμε μπροστά στις αδυναμίες μας, τις στιγμές που ηττηθήκαμε, τις στιγμές που λυγίσαμε.

Ποτέ δεν τον πήγαινα τον Θοδωρή Παπαλουκά, για πολλούς και διάφορους λόγους. Και ομολογώ ότι το πέρασμα από Μέγα Αλέξανδρο σε Θοδωρή Παπαλουκά είναι low point στην καριέρα μου. Αλλά ήταν ο μόνος που μετά την ήττα από την Ισπανία στο Ευρωπαϊκό του 2007 βγήκε και είπε το αυτονόητο. Αυτό που δεν άντεχαν να πουν συμπαίκτες, προπονητές και φυσικά ο αθλητικός Τύπος της χώρας. “ Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Μας έχουν κερδίσει στα τελευταία 5 παιχνίδια. Είναι προφανώς καλύτερη ομάδα”.

Το να αναγνωρίζουμε τον καλύτερο είναι μια ποιότητα που μπορεί να μας κάνει πρώτους. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα πάμε παραπέρα..

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ. Ε, ΚΑΙ;

Γεννήθηκα στην Ελλάδα. Οι παππούδες μου προέρχονται από ιστορικά μέρη και χαμένες πατρίδες. Θαυμάζω τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, λατρεύω τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας, βρίσκω πολύ διδακτική την ελληνική ιστορία γιατί πέρασε από διάφορα στάδια και κύματα, από πολλές καταστάσεις κατάλληλες για μελέτη. 

Ο ελληνικός πολιτισμός σε όλα του τα στάδια, είτε είναι αρχιτεκτονική, είτε ζωγραφική, θέατρο, είτε ποίηση και λογοτεχνία κρύβει διαμάντια. Σε όλες τις μορφές τέχνης μπορείς να βρεις σημαντικούς ανθρώπους. Θεωρώ την ελληνική γλώσσα εκ των ομορφότερων στον πλανήτη, καθώς η μουσικότητά της και ο πλούτος λέξεων την καθιστά φορέα πολιτισμού.

Ποτέ μου ωστόσο δεν κατάλαβα, τι σημαίνει η φράση “είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας”. Τι σημαίνει υπερηφάνεια; Είναι το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν έχει επιτελέσει ένα αξιόλογο έργο, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την αυτοεπιβεβαίωσή του. Επομένως περήφανος νιώθει όποιος έχει καταφέρει κάτι, μέσα από προσωπικό κόπο.

Το να νιώθεις περήφανος επειδή γεννήθηκες Έλληνας είναι κενό. Θα μπορούσες να είχες γεννηθεί στην Ιταλία, στο Περού ή την Μοζαμβίκη. Αυτό είναι ένα θέμα τύχης και πιθανοτήτων. Είναι σαν να λες “είμαι περήφανος που γεννήθηκα άντρας” ή “περήφανος που γεννήθηκα ξανθός”. Ε, και; Θέμα τύχης είναι αυτό.

Δεν προδίδει κάποια ικανότητα η εθνικότητά σου, εκτός αν πιστεύεις πως η μία φυλή είναι ανώτερη από την άλλη. Τότε, θα επιτρέψεις σε κάποιον άλλον που είναι πιο ισχυρός από σένα ή την εθνότητα που ανήκεις, να σε μειώσει ή ακόμη χειρότερα να σε εξαλείψει, γιατί δεν θα αποδέχεσαι την δική του “υπερηφάνεια” για την δική του βιολογική καταγωγή ή για το γεωγραφικό μέρος που έτυχε να γεννηθεί.

Η εθνική ταυτότητα δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα, μια φανταστική ταυτότητα η οποία εκλαμβάνεται ως πραγματική. Ο εθνικισμός αναπαράγει ένα κοινωνικό φαντασιακό, που είναι υπεύθυνο για πολλές κοινωνικές παθολογίες της εποχής μας. Επομένως, αρκεί να είσαι περήφανος επειδή πέτυχες κάτι, είτε πήρες το πτυχίο σου, είτε πήρες προαγωγή στην δουλειά σου, είτε δημιούργησες\ανακάλυψες οτιδήποτε. Για όλα τα υπόλοιπα πράγματα να είσαι ευτυχής. Ευτυχής επειδή έχεις την υγειά σου, ευτυχής λόγω ότι παραμένεις άνθρωπος, ευτυχής αν θες, επειδή γεννήθηκες σε μια χώρα που δεν περνάει πχ. επιδημίες και βομβαρδισμούς.

Ο Βertrand Russel έλεγε πως πατριωτισμός είναι η προθυμία να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για ασήμαντη αφορμή. Ο Orwell ότι εθνικισμός είναι η δίψα για εξουσία ενισχυμένη από αυταπάτες. Ενώ ο νομπελίστας συγγραφέας Albert Camus τόνιζε ότι “αγαπώ υπερβολικά την χώρα μου για να είμαι εθνικιστής”.

Επομένως, οτιδήποτε δεν προγραμματίζεται, αλλά αποτελεί βιολογική ζαριά, δεν μπορεί για κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο, να αποτελεί λόγο περηφάνειας. Η οποιαδήποτε ψυχοπαθολογία δεν γίνεται να καμουφλάρεται -δήθεν- με σημαίες ιδανικών.

πηγή : strange journal 

Tα είπαμε τελικά και στο Skype.

Μαμά, μην κλαις, θα τα λέμε στο «skype»...

Παλιά μετανάστευαν εξαιτίας της ανέχειας. Κουβαλούσαν τις αναμνήσεις τους σαν ξόρκια για τους δράκους της ξενιτιάς κι έσερναν εκτός από τους ταπεινούς τους μπόγους πιότερο την υπόσχεση για επιστροφή..

Νοσταλγία για μια αγαπημένη όπως ο Γιάννης του Μοθωνιού για μια Μελαχρώ ιστορημένη από τον Παπαδιαμάντη. Μια υπόσχεση σαν αυτή με την οποία έκλεινε το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή: «Και θα τη φκιάσουμε έτσι και μια πατρίδα για μας - εκεί στην πατρίδα μας την Ελλάδα».

Τώρα φεύγουν οργισμένοι. Στις βαλίτσες κουβαλάνε τα πτυχία τους, βουβό θυμό κι ένα δακρυσμένο άι σιχτίρ για την πατρίδα που τους αποβάλλει σαν ανεπιθύμητα μπάσταρδα. Φεύγουν νέοι με μεταπτυχιακά αλλά και απελπισμένοι μεσήλικες. Οπως ο γιατρός, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, που πήγε στην Αγγλία αγανακτισμένος με όσα βίωνε στα ελληνικά νοσοκομεία. Σαν την Ξένια που γύρισε δυο φορές την Ευρώπη και τώρα ζει ως περιζήτητη εργαζόμενη στη Ζυρίχη πριν ακόμη γίνει 25 χρονών. Αριστη στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, για τους Ελβετούς. Η πατρίδα της όμως της έκοβε την ανάσα με λαβή επιδέξιου στραγγαλιστή.

Αναχωρούν όχι πια για ταξίδι με φτηνό αεροπορικό εισιτήριο. Η γενιά της ξέφρενης ανεμελιάς συνετρίβη κατά την προσγείωση στην πραγματικότητα. Φεύγουν νιώθοντας τυχεροί αν καταφέρουν και βρουν χώρα υποδοχής: μηχανικοί και επαγγελματίες από τον χώρο της υγείας, λογιστές και φοροτεχνικοί, ναυπηγοί και αρχιτέκτονες, γεωπόνοι και χημικοί, κτηνίατροι και φυσιοθεραπευτές, τεχνολόγοι πυρηνικής ιατρικής και οδοντίατροι, λογοθεραπευτές και μαίες, μηχανικοί αυτοκινήτων και συγκολλητές, κλειδαράδες και χτίστες, ξυλουργοί και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και ψυκτικοί. Κάθε οικογένεια και ένας μετανάστης.

Παρηγορούν τους δικούς τους «μην κλαις, βρε μαμά, θα μιλάμε στο σκάιπ». Η θέση όμως στο κυριακάτικο τραπέζι θα είναι άδεια. Σε πέντε ηλεκτρονικά λεπτά τι να πεις; Για ποιο καημό, ποιο όνειρο και πόνο, πώς να τσουγκρίσεις το ποτήρι στη χαρά;

Θα περιμένουν όλοι το καλοκαίρι. Αν η εταιρεία δώσει άδεια. Αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά τώρα που στο μυαλό υπάρχει το σχέδιο -και η όποια ευκαιρία- για δραπέτευση. Γιατί το πατρώο χώμα είναι ειρκτή, κυρίως για τους αθώους. Οι άλλοι μια ζωή θα ξεφεύγουν.

Τώρα στα αεροδρόμια οι συγγενείς δεν κουνάνε πια μαντήλια κι αυτοί που φεύγουν αφήνουν σε όσους μένουν μοναχά τις ελπίδες. Πως όταν περάσουν τα χρόνια ενδέχεται να ξεθυμάνει ο θυμός, θα στραγγίσει το ξίδι, θα μείνει μόνο η γλύκα στιγμών με συγγενείς και φίλους, ομορφιές και γοητείες των αισθήσεων, θερινές τζιτζικοκραυγές ξεγνοιασιάς.

Ποιες λέξεις άραγε και ποια χρώματα θα περιγράφουν το περιεχόμενο της νοσταλγίας του μέλλοντος; Παπαδιαμαντικές «ελάτε, παιδιά, να τραγ'δήστε» ή του Χατζή «...κι ας είναι λίγο για την Ελλάδα»;

πηγή : http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=25862&subid=2&pubid=63608447

Ελληνική Υποκρισία

Υποκρισία ρε μαλάκα

Αντιγραφή από Ελεύθερος Δικτυογράφος <--κλίκ για σύνδεσμο



Βλέπεις τον μετανάστη να κοιμάται στο πεζοδρόμιο και απλά θέλεις να τον μαζέψουν. Κι ας τον κάνουν ό,τι θέλουν μετά. Ας τον μαντρώσουν κάπου να μην τον έχεις μες στα πόδια σου. Ας τον απελάσουν. Ας τον πετάξουν σε χαντάκι. Στ’ αρχίδια σου. Εσύ μόνο να μην είσαι μπροστά να βλέπεις όταν θα τον σακατεύουν στο ξύλο, γιατί σου γυρίζει το στομάχι με κάτι τέτοια.

Στ’ αρχίδια σου αν ο τύπος δεν έχει χαρτιά επειδή σκόπιμα δεν του τα δίνει ο κρατικός μηχανισμός, που έχει υπογράψει συμβάσεις να μην προωθεί μετανάστες σε Ευρωπαϊκές χώρες – με αντάλλαγμα τρεις μίζες, μία φρεγάτα και πέντε δάνεια. Δεν παίζει ρόλο το ότι πρόκειται για τον ίδιο κρατικό μηχανισμό που βρίζεις πρωί-μεσημέρι-βράδυ επειδή είναι διεφθαρμένος, τεμπέλης και υπέρβαρος. Ούτε το ότι τις σχετικές πολιτικές αποφάσεις τις έχουν εγκρίνει οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορείς για εθνική προδοσία. Και τους οποίους κανένας μετανάστης δεν ψήφισε.

Στ’ αρχίδια σου αν πρόκειται για πρόσφυγα, γιατί στην πατρίδα του σφάζονται, βομβαρδίζονται, βασανίζονται ή απελευθερώνονται από δυνάμεις στις οποίες ενίοτε συμμετέχουν και Έλληνες. Θαρραλέοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που υπερασπίζονται με περηφάνεια τα συμφέροντα ξένων πετρελαϊκών τραστ. Με δικά μας έξοδα.

Στ’ αρχίδια σου αν κάνει κουμάντο στη χώρα του τύπου κάποιος μη εκλεγμένος μπάσταρδος και δεν έχει ο λαός τη ρώμη και την αποφασιστικότητα να επαναστατήσει και να τιμωρήσει όλο το σάπιο καθεστώς όπως του αξίζει. Σαν εμάς καλή ώρα, που έχουμε στήσει κρεμάλες στις πλατείες και περιμένουμε υπομονετικά πότε θα μας ανακοινώσουν εκλογές για να τις μαζέψουμε. Ώστε να πάμε να τους εμπιστευτούμε για μία τελευταία φορά, με απαράβατο όρο ότι έτσι και τα σκατώσουν ακόμα περισσότερο θα σηκωθούμε να φύγουμε. Μετανάστες.

Στ’ αρχίδια σου αν ο Χ φουκαράς έφυγε από το κωλομπαγκλαντές του επειδή εκεί τα μεροκάματα είναι πιο της πείνας κι από τα δικά μας (κι άμα σηκώσεις κεφάλι σε δέρνουν, ενώ στην Ελλάδα όχι). Κι είναι εντελώς τυχαίο το ότι ο Μπαγκλαντεσιανός μπορεί να κατασκεύαζε πλαστικά καπάκια για τα smartphones που πλήρωσες μια περιουσία για να αγοράσεις. Τον έπιασαν κορόιδο οι εργοδότες του κι οι πολιτικοί του γιατί ήταν βλάκας και καλά να πάθει. Ας έκανε καλύτερες διαπραγματεύσεις, όπως εμείς που έχουμε πάρει τα παπάρια μας και τώρα ρίχνουμε την ευθύνη στην απληστία του  συνδικαλισμού – που ζήταγε οχτάωρα, υπερωρίες, δώρα Πάσχα, σύνταξη, κοινωνικές παροχές και λοιπές κομμουνιστικές παθογένειες.

Στ’ αρχίδια σου αν ο βρωμομετανάστης κατουράει σε εισόδους πολυκατοικιών γιατί δεν υπάρχουν καθαρές και ασφαλείς δημόσιες τουαλέτες που ήδη έχεις πληρώσει με τους φόρους και τις εισφορές σου. Στ’ αρχίδια σου αν πουλάει πρέζα στο απέναντι σοκάκι από το Έβερεστ και οι δελτάδες τον βλέπουν και πίνουν φραπέ. Στ’ αρχίδια σου αν κουβαλάει καλάσνικοφ κι όλα τα κονδύλια που αφορούν στη δημόσια τάξη πάνε σε δακρυγόνα και ασπίδες που χρησιμοποιούνται εναντίον σου και όχι εναντίον του.

Στ’ αρχίδια σου αν έχουν παρατήσει έναν άνθρωπο στο γκέτο σαν σκουπίδι επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να στήσουν στοιχειώδεις υποδομές αληθινής ανάπτυξης – δίνοντας έτσι δουλειά και στέγη σε μετανάστες αλλά και σ’ ένα σωρό Έλληνες. Οι οποίοι έχουν ρημαχτεί στο μεταξύ από την ανεργία, αλλά σε ελάχιστο ποσοστό επειδή τους πήραν τη δουλειά οι ξένοι. Που ως γνωστόν έχουν φάει όλα τα καλά πόστα σε ειδικότητες μάνατζμεντ, μάρκετινγκ, HR και ΙΤ, ενώ στο όντιτινγκ παίρνουν πια μόνο Νιγηριανούς. Τι; Φραουλοχώραφα και μηχανότρατες; Ξεσκάτωμα γέρων; Θα αστειεύεσαι βέβαια…

Στ’ αρχίδια σου αν ο παππούς σου δούλευε κι αυτός σε φραουλοχώραφο ή μηχανότρατα, αν στα νιάτα του είχε την ίδια σκαμμένη φάτσα και την ίδια καμπουριασμένη πλάτη με τον μετανάστη που μόλις βούτηξαν κάτι μαυροντυμένοι και οι περαστικοί χειροκροτάνε και τραβάνε βίντεο με τα κινητά τους (για να ποστάρουν μετά οι φίλοι τους στο Φου-Μπου σχόλια του τύπου “και σ’ όποιον δεν αρέσει, να τον βάλει στο σπίτι του” κι από κάτω να έχει δέκα like). Κι αν πρόκειται για καμιά χαροκαμένη με μαντήλα στο κεφάλι, είναι καθαρή σύμπτωση το ότι η γιαγιά σου κυκλοφορεί ακόμα έτσι (και τώρα που της έκοψαν τη σύνταξη κι εσύ δεν μπορείς να τσοντάρεις, παίζει να βγει η γριούλα στο δρόμο να ζητιανέψει).

Γιατί στην τελική, στ’ αρχίδια σου αν αυτός που θα πιάσουν και θα στιβάξουν σαν το ζώο σε μια αποθήκη δεν είναι μετανάστης και είναι Έλληνας. Στ’ αρχίδια σου αν είναι ο γείτονας σου, ο συμμαθητής σου από το δημοτικό, ο εγγονός του συγχωριανού σου, ο άσχετος που κάποτε μοιραστήκατε το ίδιο λεωφορείο. Δεν τα κατάφερε το παιδί και βρέθηκε στο δρόμο. Συμβαίνει. Κι αν τον πυροβολήσουν τίποτα μπάτσοι κατά λάθος, παράπλευρη απώλεια θα είναι και κρίμα τον άνθρωπο που ήταν και δικός μας αλλά καλύτερα να μην το μάθουμε ποτέ γιατί θα στεναχωρεθούμε.

Κυρίως όμως να μην το πούμε ποτέ στα παιδιά μας. Τσιμουδιά. Δεν θέλουμε να μάθουν ότι κάποτε είχαμε τυφλωθεί τόσο πολύ από την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια ώστε να επικροτούμε τη μαζική εξαθλίωση και εξόντωση συνανθρώπων μας. Τους οποίους βλέπουμε σαν ζώα γιατί αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι κάποτε κι εμείς έτσι ήμασταν, και τώρα που αγριεύουν οι εποχές κινδυνεύουμε να ξαναγίνουμε.

Πάτα τώρα κλικ να δεις το κωλοπειραγμένο αμάξι που δεν θα πάρεις ποτέ και το κωλοχαριτωμένο γατάκι που μια μέρα θα αναγκαστείς να μαγειρέψεις και να φας.

ντρτ...

Μεταναστεύω για να μην νηστεύω (αναγκαστικά). 24 χρόνια επιτυχίες στο Facebookake.

Όλες και όλοι από κάπου ξεκινάμε στην ζωή.. Βασικά άκυρο , όλοι από το ίδιο σημείο ξεκινάμε και με την ίδια διαδικασία απλά κάποιοι ξεκινάνε με μεγαλύτερη φαντασία
 -να'ναι καλά οι δικοί τους-
και ίσως να την κρατάνε αυτή την φαντασία και στην πορεία και οι ίδιοι. - There fixed.-

Το θέμα είναι πως θα εξελιχθείς στην ζωή μέσα από διάφορες διαδικασίες που παίρνουν χρόνο , χρόνο και λίγο χρόνο ακόμα μαζί με την βοήθεια της κυρίας εμπειρίας βέβαια..

Κοινωνικό μήνυμα :





Δεν συνηθίζω να γράφω πάρα πολύ , τουλάχιστον έτσι φόρα παρτίδα και εδώ στο blogοφύστικο συγκεκριμένα,  αλλά κάποιες δημιουργικές ανησυχίες και οι τάσεις φυγής που γίνονται πραγματικότητα με ωθούν στο να γράψω τώρα.

FACEBOOK (αυτή την στιγμή πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο απλά μπας και ζαλίσω κανέναν και σας πείσω να σταματήσετε το διάβασμα αλλά κυρίως φέρνω το θέμα συζήτησης εκεί που θα πήγαινε από μόνο του) . Facebook λοιπόν είναι αυτό το εργαλείο κοινωνικής δικτύωσης που υπάρχει στον κύματα εδώ και κάπου νομίζω 8-9 χρόνια. Εγώ είμαι μέσα , στην κυριολεξία μέσα, κάπου 5 χρόνια. Πέντε fucking χρόνια... Τις περισσότερες στιγμές θα έλεγα δημιουργικά (έφτασα να λέω πως περνάω δημιουργικά τον χρόνο μου πίσω από μια οθόνη ενω δεν είναι αυτό το επάγγελμά μου-σκατά) , κάνοντας φιλίες άλλες αληθινές - άλλες και μάλλον οι περισσότερες όχι,  , άλλες επαγγελματικές υποχρεωτικές κατά μια έννοια για να κρατάς επαφή ποτέ δεν ξέρεις, άλλες για τον πούτσο ( πιο πολύ μεταφορικά παρα κυριολεκτικά , μην παρεξηγηθώ) , μετέπειτα το γύρισα κάνοντας χαζά βίδεάκια και εικόνες για τους γνωστούς και φίλους να'χουμε να κάνουμε κάτι δηλαδή,  σχολιάζοντας ότι αξίζει σχολιασμού ή αντιπαράθεσης, σαλιαρίζοντας καλοπροαίρετα , κακοπροαίρετα σπανίως, και γενικά κάνοντας αυτό που ο κάθε άνεργος που σέβεται τον εαυτό του θα έκανε εδω μέσα...
Αυτό το τελευταίο το λέω γιατί τον περισσότερο καιρό που έχω facebook και γενικότερα εντατική ενασχόληση με το πισί , είμαι ένας από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα ή ένας από τους εν δυνάμη τουλάχιστον , βλέποντας το τι γίνεται δυστυχώς στο Ελλάντα..Όλα τα παραπάνω τα έγραψα απλά να για να πω την άποψή μου για το facebook και να γεμίσω λίγο το κείμενο.Αυτά.

ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ,
ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ O ΕΥΤYΧΗΣ :



Στην Γερμανία λοιπόν που φεύγω πρόσφυγας, (έτσι νιώθω , το μετανάστης είναι πολύ light έτσι που καταντήσαμε) θα πάω για να ζήσω το German Dream , αυτό δηλαδή που έχει μπεί στην ζωή μας και εδω στο Ελλάντα με έμμεσο τρόπο αλλά με κατάληξη nightmare. Γιατί δεν μένω εδώ λοιπόν ?
Αν είχα δουλειά ή την υποψία έστω οτι θα βρώ κάτι ή στην τελική να επιχειρήσω, ναι θα έμενα ευχαρίστως αλλά η άποψή μου για το άμεσο μέλλον στην Ελλάδα και συγκεκριμένα και στην Φλώρινα που μένω είναι αυτή , ΔΥΣΤΥΧΩΣ :



Εδώ ισχύει το μεγάλη μπουκιά φάε , γιατί πρέπει να πάω πρώτα , να δώ τι γίνεται και μετά να έχω άποψη για το dream.. Όπως και να έχει όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν γίνεται και να ξέρεις.
Πάμε και βλέπουμε... Το μόνο σίγουρο είναι οτι όποιος με ρωτάει από που είμαι , θα του λέω από Κίνα με ρίζες από Αυστραλία, γιατί ίσως έτσι να μην με αποπάρουνε και τόσο πολύ από το να τους πω ευθέως οτι έρχομαι από Ελλάδα...

Έτσι είναι πλέον ο σχεδιασμός και τα όνειρα. Ζείς το τώρα γιατί οτι σχέδιο και να κάνεις πλέον (sorry για την μικρή νότα απαισιοδοξίας ) βάση πολύπλοκων μαθηματικών και superwow στατιστικής καφενείου , έχεις πολύ μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας πλέον απ'οτι πριν 5-6 χρόνια ας πούμε. Το πολύ κακό πλέον είναι οτι φεύγεις και δεν το πολυσκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις.. (μακάρι να είμαι λάθος..)

Ένας λόγος ακόμα είναι οτι πρέπει να ξεμπουκώνεις και να αποφορτίζεσαι γενικότερα , κάνοντας πράγματα που σε βοηθάνε να ξεφύγεις.. Έστω και για λίγο καιρό.. Σε αυτό δεν το συζητάω , είμαι ευγνώμων που έχω αυτή την εναλλακτική , έστω και του εξωτερικού , μόνο με εργασία βέβαια γιατί από αναψυχή κομματάκι δύσκολο..

Ολα καλά λοιπόν , πάμε , ώπ sorry άκυρο, μόνος πάω τελικά δεν βγήκαν τα σχέδια , και βλέπουμε..
Η επόμενη ανάρτηση θα είναι γραμμένη σε απίθανα Γερμανικά ιερογλυφικά. :D

Χαιρετώ τα παιδάκια μου (είναι τόσο πολλά τα παιδιά μου πλέον στην Φιλοζωική της Πατούσας αλλά στο σπίτι μόνο 2 έχω , τον Rudy και την Sarah ) που τα έμαθα πλέον να διαβάζουν για αυτό και τα χαιρετάω. Τους το είπα και ψιθυριστά στο αυτάκι, αλλά θέλω και να το διαβάσουνε..
Να'ναι καλά , τόσο καιρό μου γεμίζουν την πέτρινη καρδιά και τώρα τελευταία που είχε αδειάσει και άλλο απλά ήρθαν να την απόγεμίσουν τελείως. Όσοι διαβάζετε blogs και γενικά ασχολείστε με το ανεργinternet , μην απογοητεύεστε πάντως.. Ανοίγει το μυαλό και εδω μέσα αρκεί να ξέρεις να το χρησιμοποιείς σωστά . Το μέτρο της χρήσεως δεν έχει σημασία , διαφορετικό είναι έτσι και αλλιώς για τον καθένα μας..

Θα ήθελα τόσα πολλά να γράψω αλλά θα αρχίσω να θίγω κόσμο , καταστάσεις ,νοοτροπίες και τα ρέστα μα δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνω (τουλάχιστον τώρα) ,  ένα απλό ημεροblogιο είναι εδώ οπού γράφω εδω και κάτι χρόνια σποραδικά σκόρπιες σκέψεις..  Απλά θα κάνω quote έναν όμορφο κατ'εμέ  Έλλην. Όπως λοιπόν λέει λοιπόν και ο πιτσιρίκος  : 

 Ζωή χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Ζωή χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει. Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και πολλές φορές, οι δυσκολίες και οι άσχημες συγκυρίες μας βγάζουν πιο δυνατούς και πιο σοφούς – μας κάνουν καλό. Ξέρω από τις προσωπικές μου εμπειρίες πως -μετά από μια μαύρη περίοδο- έρχονται τα καλύτερα. Οι πιο δημιουργικές στιγμές. Οι πιο μεγάλοι έρωτες. Τα πιο μεγάλα παγωτά *1 !


*1 Αυτό με τα παγωτά το προσυπογράφω γιατί παγωτατζής θα γίνω εκεί στα ξένα. 

Πάω λοιπόν με καλή διάθεση (αλλιώς δεν ξεκινάς καν)  , έχοντας βέβαια πάρει και διάφορα μαθήματα ζωής τελευταία.
Ενα ''μάθημα-πάθημα'' μεταξύ άλλων που το θεωρώ και μεγάλη αποτυχία προσωπική παράλληλα: Πολυετείς ανθρώπινες σχέσεις δεν σου εξασφαλίζουν ούτε καν  5 λεπτά αποχαιρετισμού και επαφής.. Αυτό είναι προσωπικό παράπονο  , δεν περιμένω και ούτε θέλω να το καταλάβουν και όλοι..


Τα λέμε το Φθινόπωρo με το καλό,  από κοντά τουλάχιστον με τους Λερινιώτες φίλους.Θα έχουμε 2-3 μήνες γεμάτους να περάσουμε τέλεια κάνοντας ναρκωτικά και παρτούζες μέχρι να εκπληρωθεί η προφητεία των Mayas.

***bonus για όποιον ενδιαφέρεται κάποια σκόρπια μαθήματα Γερμανικών από τον άρχοντα***

Τελευταίες Ελπίδες

Από τις λίγες ελπίδες που μας απομείνανε , είναι αυτά τα παιδιά και η γενιά τους... Μακάρι να τα πιστέψουνε αυτά που δείχνει στο βίντεο και η χώρα μας θα γίνει κομμάτι κομμάτι καλύτερη..

Κλεμμένα όνειρα

Ποια Είναι Αυτά Τα «Όνειρα Που Μας Κλέβουν»;

Αυτό είναι κάτι που ενοχλεί εδώ και πολύ καιρό, κυρίως γιατί ακούγεται από πολλά στόματα αναπάντεχα: «Κλέβουν τα όνειρα των νέων», σου λέει, εννοώντας την τρόικα και το ΔΝΤ και τους πολιτικούς και όλους τους τρίτους, τους ξένους, τους κακούς που προκάλεσαν την Ελληνική οικονομική καταστροφή.

Πάντα είχα την απορία, ποια να είναι αυτά τα όνειρα που τώρα, με την κατάρρευση, ακυρώνονται, «κλέβονται».

Οι νέοι Έλληνες που ήθελαν να φτιάξουν μια εταιρία για να δημιουργήσουν και να καινοτομήσουν και παράξουν δηλαδή μπορούσαν να το κάνουν πριν την τρόικα και τα μνημόνια; Οι ταλαντούχοι και οι δυναμικοί και οι φιλόδοξοι είχαν πρόσβαση σε ποιοτική παιδεία και μια υγιή, ανταγωνιστική οικονομία; Οι επιχειρήσεις ήταν φυτώρια δημιουργικών ταλέντων; Το κράτος επέτρεπε την ανεμπόδιστη ανάπτυξη ιδεών και μοντέλων σε μια αγορά διαφανή και μοντέρνα;

Όχι βέβαια.

Το ελληνικό κράτος μία δραστηριότητα είχε: Την εξυπηρέτηση της πελατειακής σχέσης του με τους ψηφοφόρους. Γι’ αυτό υπάρχει τα τελευταία 40 χρόνια, έτσι λειτουργεί. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι τομείς δραστηριότητας της οικονομίας είναι «κλειδωμένοι» από συντεχνιακά συμφέροντα,  κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μαφιόζους. Στην Ελλάδα όλα τα όνειρα που περιγράφω από πάνω δεν «κλέβονται» τώρα – ήταν πάντοτε κλεμμένα.

Τα όνειρα που τώρα που τέλειωσαν τα δανεικά «κλέβονται», είναι τα όνειρα όσων συμμετείχαν στο πελατειακό σύστημα και τη στρεβλή αγορά. Το όνειρο της μόνιμης θέσης στο δημόσιο. Το όνειρο της σύνταξης στα 50. Το όνειρο του χαμηλότοκου δανείου, των επιδομάτων, των κρατικών επιχορηγήσεων, της ήσσονος προσπάθειας. Το όνειρο του βολέματος. Αυτά, πράγματι, τελειώνουν αναπόφευκτα κι ελπίζω και για πάντα. Το ότι μπορούσαν τόσοι πολλοί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να τα κάνουν πραγματικότητα είναι που μας οδήγησε εδώ.

Εσύ που είσαι εδώ και διαβάζεις αυτά πιθανότατα δεν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία. Τα δικά σου τα όνειρα σ’ αυτή τη χώρα πάντα χρειάζονταν πολλαπλάσια προσπάθεια (σε σχέση με ξένους συναδέλφους σου σε πιο προηγμένες χώρες, ας πούμε), να φτύσεις αίμα, να ιδρώσεις ποτάμια, και πάλι στις περισσότερες περιπτώσεις έμεναν όνειρα. Δεν αλλάζει κάτι τώρα. Δεν σου κλέβει κανένας την ελπίδα. Δεν είχες και πολλές. Σκέψου όμως, αν το Σαββατοκύριακο βρεθείς στις πλατείες και τους δρόμους: Πόσοι από τους δίπλα σου είναι σαν εσένα; Πόσοι διαμαρτύρονται για τη διόγκωση του κράτους και την εγκληματική αναβολή των αυτονόητων μεταρρυθμίσεων, και πόσοι διαμαρτύρονται επειδή το κράτος, έμμεσα ή άμεσα, δεν θα τους δίνει πια λεφτά;


πηγή : http://www.georgakopoulos.org/2012/02/dreams/ 

Όμορφα λόγια ...

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

κείμενο του 1977

στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,αρ. 1,

Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

Κάθε View είναι μια πρόκα στο τάφο του Justin Bieber!

   

Πάντα μου λέγανε πως είμαι ιδιαίτερος...

Θεοφάνια 2012 στην πόλη της Φλώρινας

Refreshed and totally worth it...

Διάσπαρτες εικόνες από την φετινή γιορτή των Θεοφανίων σε όλη την πόλη της Φλώρινας.

Μετανοείτε , ερχόμαστε..

Σακουλέβας στο ύψος του παλιού πεταλωτηρίου μετά από μια έντονη μέρα

Ανεμελιά στο Βαρόσι την ώρα που οι άλλοι ήδη πάνε για καφέ στον πεζόδρομο

Στην πλατεία Ηρώων κάτω από την  θράκα της φωτιάς ατρόμητοι και φέτος

Κοντά στον Ματσκαλούλε δυό-δυό θα έχει μετά και παγωτό

Κάτω από την Νέα γέφυρα του Αρμενοχωρίου.

2 δάχτυλα

Aνέκδοτο που διάβασα και ομολογώ με αιφνιδίασε ...''Ο Μήτσος καθόταν στο τραίνο και απέναντι καθόταν
μια κούκλα, που φορούσε ένα μίνι.
Όσο κι αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να μην κοιτάει.
Με πολύ χαρά ανακάλυψε ότι δεν φορούσε εσώρουχο.
Όταν τον κατάλαβε η ξανθιά του λέει:
-Κοιτάς το μουν* μου;
-Ναι, με συγχωρείς, αλλά ...
-Καλά, κοίτα, έχει πολλά ταλέντα, θα σου στείλει ένα
φιλάκι
Πράγματι το μο*νί του στέλνει ένα φιλάκι.
Ο Μήτσος έκπληκτος θέλει να μάθει τι άλλο μπορεί να
κάνει.
-Μπορεί ακόμα να ανοιγοκλείνει σαν μάτι.
Ο τύπος παρακολουθεί έκθαμβος να το
κάνει.
-Έλα κάτσε δίπλα μου, του λέει.
Φυσικά ο Μήτσος δέχεται.
Τότε του λέει η ξανθιά:
-Μπορείς να βάλεις δυο δάκτυλα μέσα;
Και απαντά τρελαμένος:
-Μα τι λες;;;; Μπορεί και να σφυρίξει;;;''


Εννοείται πως στο μυαλό μου ήρθε απευθείας και το οπτικοποιημένο από τα σφηνάκια/σκερτσάκια ή όπως λεγότανε ..

Α valid animal point.

''Η ανθρώπινη ψυχή έχει μεγαλύτερη ανάγκη από το ιδανικό,
παρά από το πραγματικό .

Με το πραγματικό ζεις, με το ιδανικό υπάρχεις.
Λοιπόν, θέλετε να λογαριάσουμε τη διαφορά;

Τα ζώα ζούν,
οι άνθρωποι απλά υπάρχουν .. ''



Πάρε μαλάκα να έχεις .

Ετοιμάζομαι να φυτρώσω/μεταμοσχεύσω  2 έξτρα πόδια να ξεκάνω τα υπαρξιακά μου ..

β.βακ.b.back.

Ώρα να πάρω το Blog λίγο πιο ζεστά ... Επίκειται φυγή σιγά-σιγά , κομμάτι - κομμάτι από το φατσοβιβλίο και κάτι πρέπει να βρώ να ασχολούμαι στο ενδιάμεσο της ανεργίας μου και της φιλοδοξίας μου να γίνω πολυεκατομμυριούζος (πολλά ούζα) ...
   -Ζητώ συγνώμη που σε αφήνω τόσο μόνο κατα καιρούς μεγάλο μου φυστίκι ...
*Θα παίξει και μουσική , ναιιιιιιί - ναι , και εικόνες , ναιιιιιιιιιί-ναί και απ'όλα τα καλούδια.